निर्णय

बाबा तब्बल 4 वर्षं आजारी होते, हॉस्पिटल घर हॉस्पिटल अशा वाऱ्या चालू होत्या. अशक्यप्राय वेदना सहन करत अखेर वेळ आल्यावर ते या सगळ्यातुन सुटले. त्यावेळी खूप वेळा विनंती, गयावया करायचे की मला आता नका नेऊ हॉस्पिटलमध्ये. मला शांतपणे जाऊ द्या, शरीराला या आजाराच्या पिडेपेक्षा ती हॉस्पिटलमधली उपचारांची पीडा जास्त होते. आम्हाला तेव्हा ते काय म्हणताहेत हे कळलं नाही असं वाटतं आता. तेवढं वयही नव्हतं माझं आणि काही वेळा तर हे जाणवूनही प्रत्यक्षात आणायचं मानसिक  बळ नव्हतं त्यामुळे आजार, डॉक्टर आणि हॉस्पिटल याच्या भोवऱ्यात गिरक्या घेत राहिलो. बाबा घरी आले आणि ते आहेत हेच पुरेसं आहे असं वाटणारं ते वय.एका संध्याकाळी बाबांनी आम्हाला जवळ बसवून सांगितलं की तुमच्या बरोबर खूप वर्ष जगायला खूप मजा आली असती पण आता शरीर साथ देत नाहिये आणि आता सहन करण्याची परिसीमा आलीये तर आता माझ्यासाठी देवाकडे हात जोडा आणि प्रार्थना करा की आता बास. आईने खरंच देवापुढे उभं केलं आम्हाला आणि स्वतःही खंबीरपणे उभी राहिली देवासमोर प्रार्थना करायला. त्या रात्री बाबा गेले.  असा दावाच नाहीये की आमच्या प्रार्थनेमुळे त्यांची सुटका झाली, वेळ आली होती त्यांची पण आमच्या सद्भावना पोचल्या असतील एवढं नक्की आणि आम्ही ते असतील तसे असू देत पण आम्हाला बाबा हवेत याच्या पुढे जाऊन बाबांसाठी आत्ता काय योग्य आहे ते होऊ देत या विचारला पोचलो . विचार बाबांचा आणि ते आमच्याकडून आणि स्वतःकडून करवून घेणारी आमची असामान्य धीराची आई.

आज तिच्यावर आजारपणामुळे ओढवलेली परिस्थिती साधारणपणे तशीच.यापुढे आता काही हॉस्पिटल आणि वैद्यकीय उपचार करणार नसशील तरच पुण्यात जाउया या अटीवर ती माझ्याबरोबर पुण्यात आली. तू माझ्याबरोबर मी जाईपर्यंत अस एवढीच मागणी बाकी मला काही नकोय आता. माझ्या घरी सुखाने मरू देत आता. तिला पुढे होणाऱ्या वेदनेची जाणीव नाही असं अजिबात नाही. युके तल्या डॉक्टरला तपासणीसाठी गेलेलं असताना मला कॅन्सर झालाय का असं सरळ विचारणाऱ्या आईला त्यांच्या ' possibly yes'  या उत्तराने भविष्यात काय वेदनांना सामोरं जायचं  याची पूर्ण कल्पना असणार आणि आहे.
निदान करण्यासाठी MRI  करण्याला तिने तीव्र विरोध केला आणि आम्ही त्याचा आदर करून घरीच काय लागेल ते करू असं ठरवलं. बाबांच्या वेळचं वय नाहीये आता, आता आईसाठी, तिच्या सहनशक्ती कडे पाहून तिला हवा तसं घरच्या घरी उपचार आणि सेवा करूया हे कळण्याचं वय आहे. 40 व्या वर्षी पण आई मला कशी का होईना हवीच हा अट्टाहास नकोय हे नक्की. तिला आतातरी स्वतःसाठी , स्वतःला हवंतसं जाऊ देत हा विचार जोर करतो मनात. त्यासाठी मोठा विरोध, रोष पत्करतेय पण आईशी संवाद चालू आहे, तिच्या म्हणण्यानुसार आम्ही जे करतोय त्यात तिला समाधान आहे. तिची शारीरिक पीडा होमिओपॅथी च्या आमच्या डॉ जोशीराव यांच्या औषधाने जितकी कमी करू शकतो तितकी करायचा प्रयत्न चालू आहे.

हा घेतलेला निर्णय काहींना पटला ते आमच्या बरोबरीने तिच्या सेवेत आहेत, काही जण न पटूनही, तिच्यासाठी, स्वतःला पटलं नाहीये पण तो तिचा निर्णय आहे आणि त्याचा आदर करयचा आणि साथ द्यायची म्हणून बरोबर आहेत. काही जण हे काही पटलं नाही बुवा म्हणून पुन्हा तिला भेटायला यायचं टाळताहेत. या सर्व वावटळीत आई आणि तिची सेवा ही एकच गोष्ट घट्ट पकडून वाटचाल करताना खूप शक्ती खर्ची पडते.  प्रत्येकाच्या विचारांचा आणि त्या नुसार येणाऱ्या सल्ल्यांचा खरंच मनापासून आदर आहे कारण ते तीच्यावरच्या प्रेमापोटीच देताहेत यात तिळमात्र शंका नाहीये. पण ते सर्व सल्ले आत्ता तिच्यासाठी आणि तिच्या आत्ताच्या शारीरिक परिस्थिती आणि क्षमतेच्या कसोटीला नाही उतरले तर प्रत्यक्षात त्यानुसार वागणं आत्ता शक्य नाहीये हे ही समजून घ्यावी अशी अपेक्षा खरंच वावगी नाहीये का?

तिला घरी ठेवून तिच्या इच्छेला मान देणं जरी पटलं नाहीतरी तुमच्या , आमच्या, माझ्या आई साठी,  तिच्यासाठी योग्य असेल ते होऊ देत अशी प्रार्थना तर एकत्रितपणे नक्कीच करू शकतो ना?
माझ्याबरोबर असाल ना तुम्ही उभे किमान प्रार्थनेपुरते ?